De laatste loodjes

Als iemand mij drie jaar geleden had verteld dat ik nu bijna mamma ben, had ik het nooit geloofd…
Wat er met mij de afgelopen drie jaar is gebeurd, kan ik met geen pen beschrijven. Het leren kennen van Jezus heeft mijn leven echt veranderd. Hij wist wat mijn diepste verlangens waren, Hij heeft dingen openbaart die ik zelfs met mijn man niet had gedeeld. Ik was altijd erg goed om bepaalde wensen, verlangen en gedachten voor mijzelf te houden. Bij de eerste ontmoeting met God kreeg ik en dus ook mijn man, deze verlangens in geluid te horen en door iemand die ik helemaal niet kon!? Dat was niet langer een verlangen in de stilte, maar werd in een keer gehoord en uiteindelijk ook verhoord. De heer liet mij weten dat wij een kindje zouden krijgen en nu ben ik 38 weken en 4 dagen zwanger.

En ik moet eerlijk zeggen ik heb genoten en geniet nog steeds van alles rondom mijn zwangerschap. Ik vind het echt zo mooi om mee te maken. Het hele proces is ook zo bijzonder…, wij hadden de eerste echo met 8 weken. Dit is wat ze noemen een vitaliteitsecho, om te zien of er leven is en of de baby goed in de baarmoeder zit. Wat voor ons heel vanzelfsprekend was dat het allemaal goed zat, omdat wij ervan overtuigd zijn dat God het ons heeft gegeven. Ik praat hier ook al over baby, omdat je zelfs bij 8 weken al een mensje ziet. Het leeft en heeft al handen, armpjes en beentjes. Om dit foetus te noemen maak je het alsof het geen mens is. En ik heb met eigen ogen gezien dat het zelfs zo klein al alles heeft van een mens en al zo’n kostbaar leven is, een prachtig wonder, een baby.

Grappig is dat we in de wereld waarin we leven, zulke gekke dingen op ons afgevuurd krijgen, vreemde gedachten krijgen ingeprent. Ik heb daar nooit zo bij stil gestaan, tot aan mijn zwangerschap. Want wat voor mij een kostbaar leven is, wordt door de wereld een foetus genoemd… net als dat er wordt gezegd dat het allemaal normaal is dat je je ellendig mag voelen, je stemmingswisselingen moet hebben en dat je het allemaal maar oke is om te klagen, dat je nu je zwanger bent ook helemaal niks hoeft te doen en anderen voor je moet laten lopen…
Ik noem het grappig, omdat ik het allemaal niet herken. Goed je buik groeit, sommige dingen kies je voor niet meer te doen (zoals bepaald voedsel eten), maar stemmingswisselingen heb ik niet gehad, ellendig heb ik mij geen moment gevoeld. Nee, ik zou het zo weer doen, zo mooi vind ik het.

En nu loop ik op het eind waar men spreekt over de “laatste loodjes”. Ach en je merkt inderdaad nu wel dat er een volgroeid kind op je bekken leunt, waardoor je automatisch iets gaat waggelen, hahaha. Maar bijzonder vind ik dat mensen nu gaan zeggen:”Je bent er nu vast wel klaar mee hè?” of van “je zal het nu wel zat zijn?”. Eerlijk gezegd niet. Ik vind het nog steeds heerlijk en geniet van elk intiem minuutje die ik samen met mijn kindje heb.

Wel begin ik mij meer en meer te beseffen dat de zwangerschap die ik heb, niet zo vanzelfsprekend is. En ik besef mij dan ook wel dat ik erg gezegend ben gedurende deze maanden. Ons kindje heeft lang op zich laten wachten, maar ik besef nu ook dat het met een reden was. Nu ben ik er echt klaar voor om ons kindje te ontvangen, tien jaar geleden had ik het zeker niet gekund. Natuurlijk had het dan ook wel groot geworden, maar dan had ik het niet alles kunnen geven wat ze zou hebben verdiend. Nu ben ik een stuk rustiger, zit ik goed in mijn vel en heb ik een Hemelse Pappa die mij ongelofelijk helpt.
Wat ook een mooi stuk is om achter te komen, is dat ik nu pas begin te begrijpen wat het inhoud om je leven neer te leggen voor het leven van een ander en hoe bijzonder het is wat Jezus voor ons heeft gedaan. Veelal wordt er gezegd, nu je een kind krijgt zal je leven op zijn kop komen te staan. Ik ben het met die uitspraak niet eens. Zelf denk ik eerder dat het je leven verrijkt op een hele bijzondere wijze.

Nog heel even en dan mogen wij haar in onze armen sluiten.

Many Blessings voor een ieder die dit leest.